De zon tegemoet

Tijdens onze tocht naar de Noordkaap is gebleken dat onze uitrusting prima voor elkaar is. We hebben maar een paar dingen aangepast:
-Twee extra kleine tassen bij Johan op de pakjesdrager voor, waar de dikke donsjassen in kunnen om gemakkelijk te pakken tijdens de lunch.
-Dubbelwandige thermosflessen aan het frame voor heet water in de winter (thee) en koud water in de zomer (zo lekker).
In Frankrijk vervangen we de remblokjes en in Spanje wisselen we de banden kruislings.
Het fietsen in de winter vreet energie. De kou, de tegenwind, de regen en soms sneeuw maken dat het zwaar is. Terwijl we niet eens veel hoogtemeters maken. Vooral de momenten dat we stilstaan om te eten, koelen we snel af, ondanks de dikke donsjassen die we nu voor het grijpen hebben. Ook de apparatuur heeft last van de vrieskou, de telefoon laadt niet op tijdens het fietsen en de GoPro schakelt zichzelf weer uit omdat de batterij leeg is (niet dus!).
Als je met de zon in de rug naar het noorden fietst, heb je mooi licht, mooie kleuren en kun je goed om je heen kijken. Als je in de winter naar het zuiden fietst, moet je met je ogen knijpen tegen de laagstaande zon (als ie er is). Je ziet silhouetten en je concentreert je op de directe omgeving van de weg. Je ervaart dus veel minder waar je bent. Een groot verschil.

De route is gevarieerd. Het valt weer op in België dat er weinig samenhang in de huizenbouw is en soms een vreemde infrastructuur. We fietsen dwars door Brussel en volgen het verloop van de rivier de Dendre. Het noorden van Frankrijk is flink heuvelachtig.  Langs het Canal de l’Oise rijden we Parijs binnen. Hier blijven we 3 dagen. Vanaf Parijs volgen we het Canal du Loing met zijn vele sluizen. Omgewaaide bomen over het pad versperren de weg. Alle tassen moeten een voor een tussen de bomen door… en de fietsen tillen we er samen doorheen. Daarna volgen we de Loire tot aan Saint Etienne, waar we met trots even stilstaan bij de 10.000 kilometer die we hebben afgelegd. De kastelen en wijngaarden langs de Loire en het besneeuwde Centraal Massief zijn sprookjesachtig in deze tijd van het jaar. De Rhône voert ons langs nog meer wijngaarden uiteindelijk tot aan de Middellandse Zee. We zien typische oude Franse dorpjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. De Rhône heeft echter ook een verrassing in petto, de mistral, de gevreesde stormachtige wind die weken lang aanhoudt, waar de Fransen depressief van worden en wij wanhopig, om de fiets de goede kant uit te sturen. Dan ineens zien we ze, de flamingo’s. Prachtig en sierlijk paraderen ze door het water. Ze verraden dat we bijna bij de Middellandse Zee zijn. Het zien van de azuurblauwe zee voelt als een overwinning. Zeker als de zon ook nog eens volop schijnt. Net als we wat beginnen te wennen aan deze heerlijke eerste zonnestralen, steekt er op 5 februari een stormachtige wind de kop op. Zo krachtig dat we besluiten deze dag met de bus en de trein af te leggen, wat overigens ook een hele onderneming is met volle bepakking. Eenmaal uit de trein fietsen we het laatste stuk van deze dag met de storm in de rug. De dorpen waar we doorheen komen op weg naar Spanje zijn stuk voor stuk bijzonder, mediterraans en Catalaans. Bij Le Perthus fietsen we de Pyreneeën over. Het regent de hele tocht omhoog, zelfs onze regenpakken slaan door. Blij komen we op 8 februari aan bij Esther en Jaime. Het zonnetje prikt en we kunnen in de korte broek ontbijten. Esther en Jaime gaan op wintersport en zoeken oppas voor hun zeven katten. Daar hoeven wij niet lang over na te denken…