1000 kilometer

7000 hoogtemeters

regelmatig slaan we eten en water in voor 3 dagen

tot het volgende dorp

dat soms op 15 kilometer al zichtbaar is

door de prachtig gekleurde daken

de witte en grijze yurts

en de bruine houten hekwerken die het erf met de buren scheidt

Mongolië versus Nederland

het landoppervlak is 38 x groter 

3,5 miljoen inwoners versus 18 miljoen

50% hiervan woont in de hoofdstad Ulaanbaatar versus 5% in Amsterdam

2 mensen per km2 versus 520 

maar er is een overeenkomst

 in Mongolië zijn meer paarden dan mensen (4 miljoen)

in Nederland zijn meer fietsen dan mensen (23 miljoen) 

 beide staan symbool voor vrijheid en mobiliteit 

Mongolië heeft een interessante geschiedenis. Rond 1200, tijdens onze middeleeuwen, wist Dzjengis Khan de rebellerende Mongoolse stammen te verenigen en het Mongoolse rijk te vergroten tot heel Azië, inclusief China, Rusland en delen van Oost Europa. Hoewel daarbij miljoenen doden vielen, zorgde het ook voor vooruitgang. Dzjengis voerde wetten en handelsrichtlijnen in, waardoor de handel tussen oost en west opbloeide. Dat is de zijderoute die we nu fietsen. 

Veel later, in 1920, bevrijdde het Russische rode leger Mongolië van China. Mongolië werd de tweede communistische staat in de wereld. Het heeft nooit tot de Sovjet Unie behoord, het was een veilige buffer tussen China en Rusland. Maar Moskou had veel invloed. Stadsontwerpers, architecten en kunstenaars werden door Moskou naar Mongolië gestuurd om het naar het ‘Russische model‘ te vormen. Dat is terug te zien in de grotere plaatsen. Flats in prefab beton, kopgevels bezet met mozaïek afbeeldingen, theatrale standbeelden en een reuzenrad, als onderdeel van een pretpark. Want, was de filosofie, men moet zich ook kunnen ontspannen. In de jaren ‘70 zijn fabrieken gebouwd, voor wol-, kasjmier- en levensmiddelenverwerking en werkplaatsen voor landbouwmachines. Maar de pretparken liggen er vervallen bij en de fabrieken zijn verlaten want in 1991, toen de Sovjet Unie uit elkaar viel, klapte ook de economie van Mongolië.

Nu rijdt iedereen in een Toyota Prius (zuinig want de afstanden zijn groot) of een Toyota Landcruiser (onverwoestbaar in het ruige terrein). Wat de auto’s gemeen hebben is dat het stuur rechts zit, het zijn allemaal gebruikte auto’s, geïmporteerd uit Japan. 

En ja, de afstanden zijn groot. We fietsen meer dan 1000 kilometer door eindeloos landschap. In het westen hoge bergen en woestijn. We nemen soms voor drie dagen water en eten mee. We zien meer dode dan levende dieren. Onderweg passeren we zo nu en dan een dorp, waar we weer in kunnen slaan. De huizen hebben golfplaten daken in allerlei verschillende tinten, wat een kleurrijk contrast vormt met het landschap. Naast het stenen huis staan vaak 2 yurts, voor als familie komt, of voor de zomer om in te wonen. Er is geen riolering, want het houten toilethokje staat in een hoekje van het perceel. En iedereen heeft houten schuttingen van donkerbruine planken. Richting het oosten wordt het landschap glooiender. Maar er groeit nagenoeg niets, geen boom gezien. De Mongoolse bevolking is vriendelijk, toetert niet, maar knippert met de lichten en zwaait. We worden verwend met watermeloenen.

Mongolië is het dunst bevolkte land ter wereld. De helft van de ruim 3 miljoen inwoners woont in Ulaanbaatar, wat voornamelijk uit flatgebouwen bestaat. Het is één groot verkeersinfarct. Maar daar hebben we op de fiets geen last van. We bezoeken het Sukhbaatar plein, het Dzjengis Khan Nationaal Museum, het Zaisan Memorial en het Gandan klooster. Tijden luisteren we naar de monniken die hun Boeddhistische mantra’s zingen. Een mooie overgang van de islamitische Stanlanden naar de cultuur van China, Zuid Korea en Japan…