Maandag 29 september Chungju-Si

We fietsen over veel bruggen en over oude spoorbanen. Prachtig. Het park wat we uitgezocht hadden om onze tent neer te zetten is niet geschikt. Ook een stuk verderop langs de route vinden we geen plek. Dus gaan we van de route af. Nadat een oude Koreaan, die in de tuin stond te werken aangaf dat er geen kampeerplek is en een poging bij de grafheuvels die mislukt, zetten we de tent in een prieel. Wen schiet een man aan die uit een klein weggetje komt gereden. De man belt met iemand en het duimpje gaat omhoog. Lekker veilig en beschut.

Dinsdag 30 september Mungyeong-Si

Het is kwart voor zes en nog donker. We horen een paar auto’s vlak bij ons stoppen. We horen vrouwenstemmen, oudere vrouwen, ze kletsen wat af. Dan horen we twee die het trappetje bij ons prieel oplopen, ze gaan op het bankje zitten, de voeten tegen de tent. En kletsen! Tegen zes uur vertrekken de dames naar een stukje land verderop en verstompt het geklets. Als we om zeven uur de rits van de tent open doen, zien we 15 vrouwen in het veld naast ons pepers plukken. Dat was de commotie dus! We gaan koffie zetten. Er komt een vrachtautootje aan, die stopt naast ons prieel. Een man en vrouw stappen uit en vanuit de achterbak wordt het ontbijt voor de dames gehaald. Als de dames aan de noodles zitten, komt de man naar ons toe en zegt dat we mee moeten eten. Ik vind het leuk en ga tussen de oude dames zitten. Ik krijg een kom met noodles en een courgette. Het is fris en enorm mistig, maar gaandeweg breekt de zon er door. Heerlijk najaarsweer. De tocht vandaag heeft best wat hoogtemeters en het gaat soms steil. Voor de laatste klim gooien we er nog een yoghurtje in. Halverwege de afdaling steken we een klein weggetje in. We vinden een vlak parkeerterrein en vragen bij het huis ernaast of we er onze tent op mogen zetten. Twee mannen en een vrouw lopen met ons mee. ‘Nee, niet te dicht bij het water, daar zijn slangen. Wat nog beter is, onder het afdak van het huis ernaast, dat staat leeg. Maar het is theetijd, gaan jullie mee’? We lopen mee en krijgen een kleine rondleiding langs de ovens van de geleerde artistieke mediterende kunstenaar. We lopen naar de achterkant van de ovenruimte waar de rivier stroomt en een prachtig idyllisch prieel staat. We moeten onze schoenen uitdoen en gaan door de schuifdeur de Japans ogende woonkamer binnen. Aan een kant van de kamer is de muur een soort etalage van keramische kopjes en theepotten. Voor de ramen een schuifbaar paneel van dunne houten latjes bespannen met rijstpapier. We gaan aan een lage tafel, een gehalveerde boomstam, op kleine kussentjes op de grond zitten. De man maakt een heel ritueel van het theezetten, waarbij heet water over de theepot en weer in de theepot gegoten wordt. Hij vertelt dat het dure thee is waarvan niet de smaak maar de kracht belangrijk is. We krijgen een soort bapao broodje met zwartbonen vulling en gepofte kastanjes. Ze vragen van alles over onze reis. Wen vraagt of hij zijn keramiek ook verkoopt. Nee, zegt de man, daar ben ik drie jaar geleden mee opgehouden. De thee, die in heel kleine kopjes geserveerd wordt, wordt steeds sterker. We zeggen dat we de tent maar eens op gaan zetten voordat het donker wordt. Maar we moeten even wachten want er komen nog meer kastanjes aan. We tonen onze dankbaarheid. Ze buigen met gevouwen handen. We krijgen visitekaartjes van de mannen mee, geleerde professoren verbonden aan de universiteit en 30 jaar gestudeerd. Ze zijn 70 en 71 jaar oud en zien er wel tien jaar jonger uit. Weer heel wat anders dan de kletsende peperplukkers. We zetten de tent op onder de overkapping van het huis en genieten na van wat ons vandaag weer allemaal overkomen is…