Maandag 13 oktober Fukuoka

Het is gek, maar we worden beide wakker van het feit dat de boot aan gaat meren en de motor anders begint te draaien. We hebben prima geslapen in de kooien. Als de boot stil ligt, duurt het nog een poosje voordat we van het schip mogen. We zijn van Busan in Zuid-Korea naar Fukuoka in Japan gevaren. Bij de douane krijgen we net als in Zuid-Korea geen stempel maar een stickertje in ons paspoort. Mijn tassen zijn te breed om door het poortje te gaan. Onhandig doe ik één achteras eraf en wurm mij een weg Japan in. Bij Wen gaat het anders. Vriendelijke Japanners tillen de achterkant van de fiets omhoog en ze is zo door het poortje. Omdat Japan een eiland is, zijn ze net als in Australië voorzichtig. Er hangt een bord met afbeeldingen van allerlei verboden producten. Groente mag je niet meenemen bijvoorbeeld. Ik laat zien dat ik een ui bij me heb, nee dat mag niet, die wordt ingenomen. De tassen worden niet gecontroleerd. Wel worden onze banden van de fiets gedesinfecteerd. Een man zit op een klein krukje. De banden worden een voor een op een metalen frame met twee lagers gezet waardoor de man het wiel kan draaien en er met een plantenspuit een desinfecterend goedje op spuit. De spiegels haal ik er altijd af als de fietsen vervoerd worden, om te voorkomen dat ze breken. Na de douane schroef ik de spiegels er weer op. Maar eenmaal buiten kan ik ze er wel weer af halen. In Japan rijdt men links. Bij Wen is het geen probleem, maar mijn stuur is aan de rechterkant beschadigd, waardoor ik het spiegeltje niet in het stuur kan schuiven. Drie dagen later leen ik bij een autowerkplaats een ronde ijzervijl en heb ook ik de spiegel rechts. Ons hotel is vlakbij de haven. We zijn er veel te vroeg. We zetten onze fietsen in een soort berging neer, waar rekken met was staan en een verwarmingsinstallatie. We lopen een klein rondje en steken een drukke weg over. Vlak daarna komt een man naar ons toe gerend. Hijgend vertelt hij dat het veel te gevaarlijk is om de weg over te steken want de Japanse auto’s houden geen rekening met voetgangers, we moeten de zebra met stoplichten gebruiken. We bedanken de man voor zijn goed bedoelde advies. De afgelopen 7 landen was er geen kip die het een probleem vond dat wij door ongevaarlijk rood gingen. Maar de komende dagen worden we door de Japanners regelmatig gewezen op het feit dat we niet door rood mogen fietsen. Met een afkeurende blik en een omhooggestoken wijsvinger worden we in het gareel gehouden. Dus passen we ons aan en staan veel te vaak onnodig lang te wachten. En dat is vermoeiend in de steden waar ze om de 200 meter staan. De eSIM kaart die we via Trip kunnen bestellen is veel voordeliger dan die in de elektronicawinkel. Op het wifi netwerk van de winkel installeert Wen een kaartje. Vervolgens gaan we op de fiets naar een grote shopping mall om te kijken of ze naast stokjes ook messen verkopen, want die zijn ons op de ferry ontnomen, veiligheidsvoorschriften. Op het grote plein voor de mall is geen fiets te bekennen. Ik vraag aan twee mensen die aan het werk zijn waar we de fiets kunnen stallen. Ze wijzen naar een gebouwtje. Met een flauwe trap gaan we naar beneden, de fiets op de hellingbaan. De ruimte is een fietsenstalling. Er is een toegangspoortje. Een man die in een hokje achter het glas zit komt naar ons toe en drukt op een knop. We krijgen een kaartje en kunnen door het poortje lopen. De fietsen moeten in u vormige steunen. Wat bijzonder is, is dat die steunen heen en weer kunnen glijden over een soort rails. Hierdoor kunnen er veel fietsen dicht tegen elkaar geschoven worden. Als we later op de dag de fietsen ophalen, stoppen we het kaartje in een lezer, zoals we andere ook hebben zien doen, om vervolgens door het toegangspoortje eruit te kunnen. Maar ons kaartje doet het niet. Even later wordt ons duidelijk dat we eerst bij de betaalautomaat moeten betalen. Nu gaat het poortje wel open. Als we de trap omhoog lopen, is er een 15 centimeter brede rolband waar de fiets op kan. De fiets wordt gedetecteerd, de band gaat lopen en als je in de remmen knijpt kun je achter de fiets aanlopen. In de shoppingmall wanen we ons een beetje in de toekomst. Wat er niet allemaal te koop is, tien verdiepingen hoog, een laag onder de grond en parkeren daaronder. Alles is mooi en ruim uitgestald, kleding van mooie en bijzondere stoffen en texturen. Het voelt heel modern aan. We vinden wonder boven wonder onze victorinox mesjes. Okay, voor een tientje per stuk ipv € 3,5 bij Biesma. We gaan ramen eten in de kelder, waar het een grote verzameling van gezellig ingerichte restaurantjes is. De smaak is super, ongelooflijk hoeveel diepgang ze in een bouillon weten te krijgen. Er is ook een hele verdieping met alleen maar zoetigheid, in allerlei soorten en in hele mooie verpakkingen. Wen wordt helemaal enthousiast. Onze ogen gaan wel even open.

Dinsdag 14 oktober Fukuoka

Kraanwater is drinkbaar en wc papier kan gewoon in het toilet. Voor het eerst sinds 7 maanden. We wilden nog een nachtje blijven, maar het hotel was volgeboekt. We doen rustig aan en om 11 uur vertrekken we. We rijden eerst langs de Tochoji tempel. Daar worden mantra’s opgezegd en op de drum geslagen. Het interieur van de tempel is prachtig, schaars verlicht met veel goudkleurige elementen. De tempels zijn net verfijnder dan in Zuid-Korea (waar meer dan de helft van de mensen ongelovig is). De Chinese tekens zijn mooi, de Koreaanse zijn strakker en de Japanse zijn weer verfijnder. We dachten het verschil in gelaat van de drie landen te kunnen onderscheiden, maar dat valt niet mee. Het enige wat wij kunnen omschrijven is dat de Japanners een iets fijner gezicht hebben, met name de neus. Naast de tempel staat een gebouw met een gigantische houten boeddha. Onder het altaar waar de Boeddha op staat is een ingang. Een smalle gang loopt er onderdoor. Aan een kant van de wand hangen allemaal schilderijen van de brandende hel. Dan kronkelt de gang een paar keer naar links en rechts en ben je in het pikkedonker. Met de handen ga ik langs de wand om te bepalen hoe de gang loopt. Als het licht wordt hangen er schilderijen van de hemel. Wen koopt een gelukshangertje voor aan de fiets. We fietsen verder. Ineens vanuit het niets zijn er harde koude windvlagen. Niet veel later begint het te hozen. We zitten net onder het afdak van parkeerplaatsen bij een bedrijfje wat iets met staalkabels doet. Hier kunnen we mooi onze lunch opeten, tijdens de bui. Na verloop van tijd komt de man van het pandje bij ons en is geïnteresseerd. Ik moet met hem mee lopen. Om de hoek staat een rode coca cola drankenautomaat. Hij gooit er 100 yen (60 cent) in en ik krijg twee blikjes koude cola. Deze automaten staan om de 500 meter. De regen is opgehouden, we gaan verder. Maar we zien boven zee zwarte wolken hangen. Niet veel later is het weer raak. Wen stelt voor om maar te stoppen voor vandaag. Aan de overkant van de weg is een parkje. Ik ga kijken en vind een geschikte plek voor de tent, afgelegen achter een paar lage bomen. Een openbaar toilet en om de hoek een 7Eleven. Als het droog is zetten we de tent op, aan de rand van de drukke stad Fukuoka. In tegenstelling tot alle landen tot nu toe, komen er geen nieuwsgierige mensen of giechelende kinderen bij onze tent. In Japan word je met ‘rust gelaten.’